Minęło już parę dni, a krajobraz za oknem nadal przeraża. Usychające, leżące drzewa, nadłamane inne a o reszcie szkoda mówić. To co rosło od początku naszego zamieszkania na osiedlu odeszło. Pamiętam drzewo niedaleko naszego balkonu. Pamiętam wyjątkowo, bo dawno temu młodzi ludzie próbowali małe drzewko złamać. A ono się nie dało. Ale całe swoje dorosłe życie było krzywe. Jego też już nie ma. Nie ma mirabelki, którą lubiły wszystkie ptaki, nie ma świerku, który „dostarczał” szyszki do malowania w okresie świąt Bożego Narodzenia, nie ma wielu drzew, gdzie nasze psiaki zostawiały dla siebie „wiadomości”.

I tutaj moja prośba do wszystkich mieszkańców osiedli. To co się stało to już minęło. Ale sami możemy sobie pomóc. Kiedy odpowiednie służby usuną połamane drzewa nie pozostawiajmy po nich tylko wspomnienia. Może by tak uzgodnić z administratorami i z naszych własnych funduszy domowych zakupić chociaż jedno, małe drzewko. Posadzone w wyznaczonych miejscach będą rosły dla nas i dla następnych pokoleń. I z czasem zastąpią nam te, które połamane przez wiatr zostały usunięte. A nasze „prywatne” drzewko będzie naszą chlubą i radością. Gnieźnieńska SM